Sevgili anne ve baba;

​

Keşke bu mektubu size yazmış olsaydım.

​

Sizinle aramızda olan bu kavgaya ihtiyacım var. Bu kavgaya çok ihtiyacım var. Bunu size nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum ve söylesemde zaten size bir anlam ifade etmeyecektir. Ama bu kavgaya ihtiyacım olduğunu bilin istiyorum. İçinde bulunduğum durumda sizden nefret etmem gerekiyor ve bununla yaşamınızı sürdürmenize ihtiyacım var. Bu durumdan nefret etsem bile bu kavgayı etmeliyim. Kavganın ne hakkında olduğu bile önemli değil: dışarı çıkmak, ödev yapmak, eşyaları düzenli tutmak, dağınık olmak, evde kalmak, umursamaz olmak, fazla umursamak, sevgilim, arkadaşlar. Ne olduğu hiç önemli değil. Tüm bunlar ile ilgili sizinle kavga etmem gerekiyor ve sizin de mücadele etmeniz gerekiyor.

​

İpin diğer ucunu tutmanıza umutsuzca ihtiyacım var. Ben diğer uçta saçmalasam da sizin sıkıca tutmanıza ihtiyacım var. İçinde bulunduğum dünyanın tutunma noktalarını ararken kendimi buluyor gibi hissediyorum. Eskiden kim olduğumu, kim olduğunuzu ve kim olduğumuzu bilirdim. Ama şu anda bilemiyorum. Şu anda kendi dünyamın sınırlarını arıyorum ve bunu sadece sizi zorlarken bulabilirim. Her şeyi sonuna kadar zorladığımda, o zaman var olduğumu hissediyorum ve bir dakikalığına nefes alabiliyorum. Eskiden olduğum tatlı çocuğu özlediğinizi biliyorum. Ben de o çocuğu özlüyorum ve bu özlem benim için de acı verici bir şey.

​

Bu kavgaya ihtiyacım var ve duygularım ne kadar kötü ya da büyük olursa olsun, sizi ya da beni yok etmeyeceğini görmeliyim. Sizi sevmiyor gibi görünüyor bile olsam, en kötü halimle bile beni sevmenize ihtiyacım var. Şu anda her ikimiz için de beni sevmenize ihtiyacım var. Bu kötü adamı sevmediğinizi ve etiketlediğinizi biliyorum. İçimde ben de aynı şekilde hissediyorum, ancak buna katlanmanıza ve size yardımcı olması için diğer yetikişkinler ile görüşüyor olmanıza ihtiyacım var. Çünkü şu anda ben bunu yapamıyorum. Eğer bütün arkadaşlarınızı toplamak ve “Ergen çocuğunuzla hayatta kalma destek grubu - öfke şenliği” yapmak istiyorsanız, ya da arkamdan konuşmak istiyorsanız, bunu umursamam. Sadece benden vazgeçmeyin. Bu kavgadan vazgeçmeyin. Buna ihtiyacım var.

​

Bu gölgemin ışığımdan daha büyük olmadığını bana öğretecek olan bir mücadele. Bu, bana kötü ve zorlayıcı duyguların bir ilişkinin sonu olmadığı anlamına geldiğini öğretecek olan bir mücadele.  Bu başkalarını hayal kırıklığına uğratmasına rağmen kendimi nasıl dinleyeceğimi öğretecek olan bir mücadele.

​

Ve bu özel kavga sona erecek. Tüm fırtınalar gibi dağılacak. Ben unutacağım ve siz de unutacaksınız. Ve sonra yine geri gelecek. Ve sizin tekrar o ipi tutmanıza ihtiyacım olacak. Buna yıllarca, tekrar ve tekrar ihtiyacım olacak.

​

Bu işte sizin için tatmin edici bir şey olmadığını biliyorum. Bunun için size teşekkür etmeyeceğimi ya da sizin tarafınızı kabul etmeyeceğimi biliyorum. Aslında tüm bu sıkı iş için sizi eleştireceğim. Yapacağınız hiçbir şey yeterli olmayacak gibi görünecek. Ama yine de bu mücadelede kalma becerinize tamamen güveniyorum. Ne kadar tartıştığım önemli değil. Ne kadar surat astığımın önemi yok. Ne kadar sessiz olursam olayım.

​

Lütfen ipin diğer ucunu sıkı tutun. Ve şu anda benim için yapabileceğiniz en önemli işi yaptığınızı bilin.

​

Sevgiler, ergen çocuğunuz.

​

kaynak : http://gretchenschmelzer.com/parents-corner/2015/6/23/the-letter-your-teenager-cant-write-you